Eerste keren

Jet heeft paardrijles. Niet zoals die paar keer in haar eentje, maar echt wekelijks, tegelijk met andere kinderen. Ik vind het nog steeds niks, zulke grote dieren en zo’n klein meisje, maar ik doe iedere week mijn best om betrokken te zijn, door sussend op een hals te kloppen terwijl Jet hoeven krabt of door mijn duimen omhoog te steken als ze in opperste concentratie door de bak galoppeert.

Met haar derde groepsles had Jet meteen vier eerste keren. Ze viel voor de eerste keer van haar pony. Gelukkig stond hij stil en was het een kleintje, maar ze lag toch mooi. En dat is geen bemoedigend schouwspel voor een moeder die het maar niks vindt. Het kwam door de juf, die trok het zadel aan terwijl Jet erop zat.

De andere primeurs waren gelukkig wel fijn. De grootste eer van de les viel Jet ten deel: ze mocht voorop rijden. Daar ga je vanzelf weer van stralen, ondanks het zand op je cap.

Primeurs drie en vier: ze reden een deel van de les zonder zadel én ze gingen draven met losse handen.

Toen we thuiskwamen lag er een nieuwe Penny in de bus, met stickertjes en een advertentie voor het nieuwste deeltje van Jettes favoriete serie, De Roskam.

Deze boekjes raken precies de juiste snaar bij paardenmeisjes als Jet. Geen jaloersmakend verhaal over een meisje dat zelf een pony vindt en die nog mag houden ook, maar de simpele geneugten van een eerste paardrijles, kletsen met vriendinnen op ponykamp en een wedstrijd op de manege waarmee je een rozet kunt winnen.

Ik heb eerder iets van mijn irritatie over AVI-boekjes laten doorschemeren, maar voor de deeltjes van De Roskam maak ik een uitzondering. Het zijn de liefste, zoetste boekjes die je je maar kunt voorstellen. Mét een verhaal, zonder rare constructies om het aantal lettergrepen en woorden per zin binnen de norm te houden. Als er geen AVI-codering op zou staan, zou je niet weten dat het zo’n boekje betrof – het formaat daargelaten. Verhalen die goed zijn in zichzelf, niet in een kader als zo’n raar kunstmatig leessysteem. Daar ga je van lezen.